ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΛΥΜΝΟΥ

 

Η Κάλυμνος καταγράφει ιστορία από την 4η π. Χ. χιλιετία.

Αρχικά το όνομα του νησιού ήταν Καλύδνα, ενώ από τον 4ο αι. π. Χ. και μετά μετονομάστηκε σε Κάλυμνα. Η πιθανότερη ετυμολογία του ονόματος είναι από το καλός = ωραίος και ύδνα (από το ύδωρ) = νερό. Αυτό σημαίνει ότι η λέξη Καλύδνα σημαίνει νησί με καλά, ωραία νερά. Κατά τη Βυζαντινή εποχή η ονομασία Κάλυμνα μεταβάλλεται σε Κάλυμνος.

Ανθρώπινη παρουσία και δραστηριότητα στο νησί, μαρτυρείται κατά τη Νεολιθική περίοδο και την εποχή του Χαλκού.

Αρχαίες πηγές (Στράβων, Διοδώρος Σικελιώτης) αλλά και αρχαιολογικά ευρήματα, μαρτυρούν ότι οι αρχαιότεροι κάτοικοι του νησιού ήταν οι Κάρες. Τους διαδέχτηκαν οι Φοίνικες ενώ αργότερα, την κατοίκησαν Αιολείς από τη Θεσσαλία, για να τους διαδεχθούν αποικιστές Δωριείς από τη Νότια Ελλάδα (1150 - 800 π.Χ.). Αρχηγός των Δωριέων ήταν ο Θεσσαλός, γιός του Ηρακλή και της Χαλκιόπης. Η ονομασία Δάμος, διατηρείται από εκείνη την περίοδο.

Η Κάλυμνος, όπως αναφέρει η Ιλιάδα, πήρε μέρος στην εκστρατεία της Τροίας (12ος αι. π. Χ.) μαζί με άλλα νησιά του ΝΑ Αιγαίου, με 30 πλοία και με αρχηγούς τον Φείδιππο και τον Άντιφο, γιούς του Θεσσαλού. Μετά τον Τρωικό πόλεμο, υποστηρίζει ο Διόδωρος, τέσσερα από τα πλοία του Αγαμέμνονα στο γυρισμό τους ναυάγησαν έξω από το νησί. Τότε τα πληρώματά τους (Αργείοι και Επιδαύριοι) αποφάσισαν να εγκατασταθούν μόνιμα στο νησί οικοδομώντας ένα οικισμό πάνω στο οροπέδιο του νησιού, που, σε ανάμνηση της μακρινής τους πατρίδας, ονομάστηκε Άργος και ήταν για μεγάλο χρονικό διάστημα, η πρωτεύουσα του νησιού.

Στα τέλη της Αρχαϊκής περιόδου με αρχές των Κλασικών χρόνων η Κάλυμνος είναι μια πολιτεία αυτόνομη, με δημοκρατικό πολίτευμα. Οι αποφάσεις παίρνονται από την Εκκλησία του λαού -Δάμος η ονομασία του- κι από τη Βουλή.

Έχασε για ένα διάστημα την αυτονομία της, μια και βρέθηκε κάτω από την περσική εξουσία, όπως και οι υπόλοιπες Ιωνικές πόλεις.

Στη συνέχεια εντάχθηκε το 447 π. Χ. στην Αθηναϊκή Συμμαχία, ενώ κατά την κλασική περίοδο παρουσιάζει πολιτιστική άνθιση.

Στον Πελοποννησιακό πόλεμο δεν φαίνεται να πήρε μέρος, ενώ το 357 είναι κάτω από την εξουσία του βασιλιά της Αλικαρνασσού Μαυσώλου.

Ακολουθώντας τη μοίρα των λοιπών Ελλήνων, η Κάλυμνος κατακτήθηκε από τους Ρωμαίους, με όχι και τόσο ευεργετικά αποτελέσματα για την τοπική κοινωνία και οικονομία, παρά τα κάποια προνόμια.

Η παλαιοχριστιανική περίοδος (4ος - 7ος αι. μ. Χ.) φέρνει οικονομική και πληθυσμιακή ακμή που τεκμηριώνεται από την ύπαρξη μεγάλων και πολυτελών βασιλικών στο νησί (Ναός της Ιερουσαλήμ, βασιλικές της Τελένδου). Το 554 μ. Χ., ο καταστροφικός σεισμός που ισοπέδωσε Ρόδο, Κω και Σάμο, άλλαξε για πάντα τη γεωμορφολογία του νησιού και τραυμάτισε την πολιτισμική του οντότητα. Οι δονήσεις κράτησαν πάνω απο 14 ημέρες. η Τέλενδος αποσχίστηκε από την απέναντι στεριά της Καλύμνου, αποτελώντας έκτοτε χωριστό νησί.

Οι Βυζαντικοί χρόνοι είναι ταραχώδεις. Επιδρομές Αράβων στα μέσα του 7ου αι. αναγκάζουν τους κατοίκους να εγκαταλείψουν τους παραθαλάσσιους οικισμούς και να καταφύγουν σε ορεινές περιοχές του νησιού. Εκεί θα δημιουργηθούν οι οχυρωμένοι οικισμοί του Αγ. Κωνσταντίνου και της Γαλατιανής. Στους μεσοβυζαντινούς χρόνους οικοδομείται και το Κάστρο της Χώρας.

Το νησί θα περάσει διαδοχικά από τους Άραβες Σαρακηνούς (653), στους Βενετούς (1257 - 1277), τους Γενοβέζους, ενώ κατά τον 14ο αι. η Κάλυμνος τίθεται κάτω από την κυριαρχία των Ιπποτών του τάγματος του Αγ. Ιωάννου. Στη διάρκεια της περιόδου της Ιπποτοκρατίας χτίστηκε το Κάστρο της Χρυσοχεριάς, ενώ στα τέλη του ίδιου αιώνα επισκευάστηκε και επεκτάθηκε το Κάστρο της Χώρας.

Το 1522 οι Ιππότες εγκατέλειψαν τα Δωδεκάνησα, τα οποία παρέδωσαν στα χέρια των Οθωμανών.

Η Κάλυμνος απόλαυσε καθεστώς αυτονομίας και αυτοδιοίκησης. Η ηρεμία και η ασφάλεια που επικρατούσε στο νησί, βοήθησε στη βαθμιαία ανάπτυξή του.

Στις αρχές του 18ου αι. κτίστηκε ο οικισμός της Χώρας, ενώ το 1840 περίπου οργανώθηκε το λιμάνι της Πόθιας, της νέας πρωτεύουσας του νησιού.

Κατά την Ελληνική Επανάσταση του 1821 οι Καλύμνιοι, αν και βρίσκονταν σε καθεστώς αυτονομίας, συμμετείχαν ενεργά και μάλιστα έλαβαν μέρος στη ναυμαχία που έγινε κοντά στο νησί τους, στις 29 Αυγούστου 1825. Τότε η προσωρινή κυβέρνηση της Ελλάδας υπήγαγε την Κάλυμνο στην ελληνική πολιτεία και απέστειλε διοικητικές και ναυτικές αρχές στο νησί. Μαζί με τη Λέρο, την Πάτμο και την Ικαρία πήραν τον τίτλο των «Συμπληρωματικών νήσων του τμήματος των ανατολικών Σποράδων». Αργότερα διορίστηκε έκτακτος επίτροπός τους ο Ι. Κωλέττης. Όταν όμως καθορίστηκαν τα σύνορα του ελληνικού κράτους, η Κάλυμνος ανταλλάχθηκε με την Εύβοια, κι αυτό είχε σαν συνέπεια να επανέλθει για άλλη μία φορά στους Οθωμανούς.

Το 1835 η αυτονομία της Καλύμνου αναγνωρίστηκε με αυτοκρατορικό φιρμάνι (το ίδιο συνέβη και για την Πάτμο, τη Λέρο και την Ικαρία).

Η διάδοχος κατάσταση της Ιταλοκρατίας (1912 - 47) θα αφήσει έντονο το στίγμα της μέχρι την Απελευθέρωση και την Ενσωμάτωση, η οποία συνέβη μετά τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, στις 7 Μαρτίου του 1948.

 

 Kalymnos has a history dating back to the 4th millennium BC.

Initially, the name of the island was Kalydna, while from the 4th century BC onwards it was renamed Kalymna. The most likely etymology of the name is from kalos = beautiful and hydna (from water) = water. This means that the word Kalydna means an island with good, beautiful waters. During the Byzantine era, the name Kalymna changed to Kalymnos.

Human presence and activity on the island is attested during the Neolithic period and the Bronze Age.

Ancient sources (Strabo, Diodorus Siculus) as well as archaeological finds, testify that the oldest inhabitants of the island were the Kares. They were succeeded by the Phoenicians, and later by Aeolians from Thessaly, who were succeeded by Dorian colonists from Southern Greece (1150 - 800 BC). The leader of the Dorians was Thessalus, son of Heracles and Chalciope. The name Damos has been preserved since that period.

Kalymnos, as mentioned in the Iliad, took part in the Trojan campaign (12th century BC) along with other islands of the SE Aegean, with 30 ships and led by Pheidippus and Antiphos, sons of Thessalus. After the Trojan War, Diodorus claims, four of Agamemnon's ships were wrecked off the island on their return. Then their crews (Argeians and Epidaurians) decided to settle permanently on the island by building a settlement on the island's plateau, which, in memory of their distant homeland, was named Argos and was for a long time the capital of the island.

At the end of the Archaic period and the beginning of the Classical period, Kalymnos was an autonomous city, with a democratic system. Decisions were made by the People's Church - its name was Damos - and by the Parliament.

It lost its autonomy for a while, since it found itself under Persian rule, like the other Ionian cities.

Then it joined the Athenian League in 447 BC, while during the Classical period it experienced a cultural flourishing.

It does not seem to have taken part in the Peloponnesian War, while in 357 it was under the rule of the king of Halicarnassus, Mausolus.

Following the fate of the other Greeks, Kalymnos was conquered by the Romans, with not so beneficial results for the local society and economy, despite some privileges.

The early Christian period (4th - 7th century AD) brought economic and population prosperity, which is documented by the existence of large and luxurious basilicas on the island (Temple of Jerusalem, basilicas of Telendos). In 554 AD, the devastating earthquake that leveled Rhodes, Kos and Samos, forever changed the geomorphology of the island and damaged its cultural entity. The tremors lasted for more than 14 days. Telendos separated from the opposite mainland of Kalymnos, becoming a separate island from then on.

The Byzantine times were turbulent. Arab raids in the mid-7th century forced the inhabitants to abandon the coastal settlements and take refuge in the mountainous areas of the island. There the fortified settlements of Agios Konstantinos and Galatiani were created. In the mid-Byzantine years the Castle of Chora was also built.

The island passed successively from the Arab Saracens (653), to the Venetians (1257 - 1277), to the Genoese, while in the 14th century Kalymnos came under the rule of the Knights of the Order of St. John. During the period of the Knights' Rule, the Castle of Chrysocheria was built, while at the end of the same century the Castle of Chora was repaired and expanded.

In 1522 the Knights abandoned the Dodecanese, which they handed over to the Ottomans.

Kalymnos enjoyed a regime of autonomy and self-government. The calm and security that prevailed on the island helped in its gradual development.

In the early 18th century. the settlement of Chora was built, while around 1840 the port of Pothia, the new capital of the island, was organized.

During the Greek Revolution of 1821, the Kalymnians, although they were in a state of autonomy, actively participated and even took part in the naval battle that took place near their island, on August 29, 1825. At that time, the provisional government of Greece brought Kalymnos under the Greek state and sent administrative and naval authorities to the island. Together with Leros, Patmos and Ikaria, they took the title of "Supplementary Islands of the Eastern Sporades". Later, I. Kolettis was appointed their extraordinary commissioner. However, when the borders of the Greek state were determined, Kalymnos was exchanged for Evia, and this had the consequence of returning once again to the Ottomans.

In 1835, the autonomy of Kalymnos was recognized by imperial firman (the same happened for Patmos, Leros and Ikaria).

The successor state of the Italian occupation (1912 - 47) will leave its strong mark until the Liberation and Integration, which occurred after the end of World War II, on March 7, 1948.